Ne zaman düşünsem eyleme geçirdim ama hep aynı anne babadan doğsak bu kadar sevmeyeceğim abim kurtardı beni. En son düşündüğümde sarp kayalık bir yerdeydim eve abim yanımda yoktu. Tam uca geldiğim zaman kurtulacağım diye bir mutluluk duymuştum ama abim geldi aklıma. Ardımdan iki gün ağlayacaktı diğer insanlar ama abim kurtardığında bile geç kalsaydım diye vicdan azabı çekerken kurtaramadım diyip yıkılırdı. Bu düşünce geri çevirdi beni yoldan. Canımın içi dediğim adama bu yükü yüklemek ağır geldi. Ve döndüm yolumdan.