Az önce Hakan Yaman’dan Romancı’yı okuyordum ve şöyle bir cümle geçti.
‘İnsan birinin ölebileceğini önceden hissedebiliyor bazen.’ Cümleden etkilendim ve altını çizerken ağlamaya başladım. Çünkü bu hissi yakından tanıyorum.
Geçen sene mart ayında anneannem iyice hastalandı, bizde kalıyordu. Gece tek uyuyamıyordu yanında birileri olsun istiyordu. Bu işi genelde ben yapıyordum ve bazen gerçekten geceleri oda değiştirmekten sıkıldığımı hatırlıyorum. Bir gece anneannem çok hastalandı, bende sağlıkçıyım. Doktoruna o saatte soramayacağım için ilaç uygulayamadım. Basında tüm gece oturdum, terini sildim. Ağladım, öptüm. Normalde sert biriydi anneannem öpmeyi öpülmeyi sevmezdi, bizim yüzümüze karşı dilinde çok teşekkür yoktu. O gece ben ona su verdikçe bana defalarca teşekkür etti, helallik istedi. Öptüm doyasıya ve hissettim. Hissettiğim icin rahatlasın diye ilaç uyguladım.
Anneannem o sabah hastanelik oldu, ambulans görevlisine geceki durumu söyleyince iyi yapmışsın dediler. Keşke daha evvel yapsaydım diye düşündüm. Bundan bir kaç hafta sonra vefat etti anneannem. Ve o his benimle kaldı.
Mekanın cennet olsun anneannem, bir tanem.