kızlık zarı

annem bana bunu ilk anlattığında, erkeklerde de var mı diye sormuştum. yok, onlarda olmaz demişti. ha siktir, sadece bizdeyse kesin çok kafa ütüleyen bi şeydir aq demiştim. sonra cağnım anam bana kızlık zarını evlenmeden yitirilen kızların yaşadığı utancı, dayağı falan dehşet örneklerle anlattı, bende bir travma oluştu ki anam anam. sabaha kadar ağlamıştım. yaşım on iki. ben beş ya da altı yaşlarımdan on yaşıma kadar istismara uğramıştım, annemin babamın nerden olcak haberleri, kavga etmekten bizi mi görüyorlardı? işte o an yakasına yapışıp o zaman nerdeydiniz, niye beni korumadınız da şimdi bana böyle bir yük atıyonuz diye isyan etmek istemiştim de yapamadım tabii. neyse ölmem gerektiğini düşündüğüm sırada o berbat anlarda bacak aramda hiç kan geldiğini görmediğimi hatırladım. öyle bi şey olsa unutamazdım herhalde. bu temiz olduğum anlamına geliyordu?! bundan iki yıl sonra psikiyatr annemlere benim kendime zarar vermeye hatta intihara meyilli olduğumu, muhtemelen manik depresif olduğumu ve gözetim altında olmam gerektiğini söyledi. akşamına babamın, anneme ağladığını duydum balkonda. o kadar çok birbirimize girdik ki çocuğun ne halde olduğunu görmedik, koruyamadık, bu halde olmasının tek sebebi biziz demişti.