kendimi bildim bileli kimseyi affetmedim, tek hatada sildim insanları ne kadar yakınım olursa olsun. ha kimse de kapımda kul köle olmadı onları affedeyim diye ama bir şekilde bu yaşıma kadar anne ve babam da dahil kimseyi affetmeme gerek kalmadan, ilk hatada onları hayatımdan çıkararak yaşamayı başardım, gayette memnundum ama maalesef 5 ay önce 10 yıllık en yakın arkadaşım bana bir ayıp etti. olayın olduğu gece direkt özürler diledi bütün gece ağlamış falan filan, ertesi gün görüştük her şeyi yoluna koymuşçasına vedalaştık. ertesi gün ünimin olduğu şehire gittim zaten ve o günden sonra 4.5 ay görüşmedik. ne hal hatır sorma ne başka bir şey. bir tek doğum günümü kutladı bu süreçte. ben de yazmadım o da yani. 3 hafta önce aradı beni yarım saat falan konuştuk çok pişmanmış vs vs ama sorun şu ki ne kadar zor olsa da ben bu 5 aylık süreçte onu silmiştim neredeyse, hatırlamak canımı yaksa da tekrar yakın olmayacağımızı olayın olduğu geceden itibaren zaten biliyordum, kendimi tanıyorum çünkü. diğer arkadaşlarımın ısrarıyla görüştüm, çok özlemiş belli zaten sürekli sarılıyordu bırakmıyordu yol boyunca. tekrar tekrar pişmanlığını dile getirdi. sahile çektik arabayı manzaraya karşı oturuyoruz normalde o manzarada onunla olduğum için içim huzurla dolacakken içimde ekstra bir huzursuzluk, kafamda ''neden böyle yaptın ya neden?'' diye soruyordum sürekli ona bakarak. eve geldim direkt odaya geçip içli içli ağlamaya başladım. tekrar eskisi gibi olmak istiyorum, çok seviyorum onu evet yaptı bir hata, defalarca özür diledi pişmanlığını söyledi ''neden affedemiyorsun? kendini ne sanıyorsun da bir başkasını affedemiyorsun?'' diye kendime kızarak ağladım saatlerce. bilmiyorum sorunum ne ama gerçekten affetmek bu kadar zor olmamalı, özellikle de affetmeyi isterken.