uzun süre sevgilisi olmayan insan

3.5 yıldır sevgilim yok, bu süreçte flört ettiğim, hoşlandığım biri de olmadı. bir iki girişimde bulundum ama daha yolun en başında pes ettim. üstelik ben ergenlik öncesinden tutun da, 3.5 yıl öncesine kadar sayısız kişiyle tanışmış, buna rağmen içimdeki enerjinin zerresini bile bitirememiş biriydim. fakat amacım hiçbir zaman çapkınlık ya da başka şeyler olmadı, tek isteğim birini sevmek ve hiç olmadığı kadar sevilmekti hep. bir çok kişiyle sevgili olabilecek aşamaya gelebilecekken, karşılıklı bir duygu yoğunluğu oluşmadığı için bir kaç kişi dışında sevgilim de olmadı. 3.5 yıl önce bir ayrılık yaşadım, yaklaşık 2 yıllık bir ilişkiydi. inancım hep şuydu; bir insan sevgisi ve aşkı için ne kadar cesur ve fedakar olabilirse, işte o zaman hayatını yaşamasının bir anlamı olur. tabi burada yaptığım fedakarlıkları anlatacak değilim, bana neye mal olduğunu da çünkü aşk denen şeyi göze alıyorsanız, zaten yapmak zorundasınızdır. o yüzden ne bunlarla övünürüm, ne de anlatma ihtiyacı duyarım. ben bu ilişkime kadar 4-5 yıl boyunca platonik bir aşkın peşindeydim, haliyle birine tekrar aşık olabildiğim için havalarda uçuyordum ve olabildiğince hakkını vermeliydim. kendimce, aklım yettiğince, filmlerden falan öğrendiğim kadarıyla işte, olduğu kadar ama nazik bir şekilde, hassas bir biçimde ama uzun bir ilişki yaşamakla, birileriyle bir kaç ay takılmak arasında dağlar kadar fark olduğunu bilemeyecek kadar da toydum. hayatta en sevmediğim şeyler; ilişkilerin satranç hamleleri gibi adım adım oynanması ve iki kişinin yaşadığı duygusal birlikteliğin, başkaları tarafından yönetilmesine izin verilmesi. bu yüzden hiç hesap kitap yapmadım, önünü arkasını hiç düşünmedim ve kimseye de ilişkimde söz hakkı tanımadım. yalnız hayat öyle bir şey ki, sizin ne kadar iyi niyetiniz varsa ya da sizin en hassas noktalarınız neresiyse gelir ve sizi hep oradan vurur. fazla da detayına girmek istemiyorum, kimseye de bugüne kadar detaylarını anlatmadım zaten çünkü ben bu ilişkiden bambaşka bir adam olarak çıkmama rağmen onunla yaşadıklarıma saygı duydum. ne olursa olsun kötülemedim, ayrıldıktan sonra yaptıklarına rağmen bile. canı sağ olsun, insan kötü biri olmasa da bazen üzer işte. ben eskiden şiir yazan, her şeye duygusal bakan, izlediği en saçma filmde bile ağlayacak bir nokta bulan ama yaşadığı her şeye ve tüm zorluklara rağmen kahkahalarla gülebilen, insanları güldürmekten keyif alan, çok sayıda arkadaşı olan, sevilen, düzgün bir adamken bu ilişkiden sonra her şey tam tersine döndü. şiir yazmıyorum, kolay kolay ağlamıyorum, en duygusal şeyler bile hiçbir şey hissettirmiyor, eskisi gibi neşeli de değilim, ota boka espri yapmıyorum, arkadaşım da kalmadı çünkü herkeste bir kusur bulup insanlardan uzaklaşıyorum, kimseyi affedemiyorum artık ve bence artık düzgün bir adam da değilim. öyle bir noktadayım ki, birinin adını bile öğrenecek isteği ve enerjiyi kendimde bulamıyorum, böyle sanki hayata dair güzel olan ne varsa bir karadelik onları içine çekmiş gibi. insan eski kendini bu kadar özler mi ya? özlüyormuş. şimdi kimseden hoşlanamıyorum bile çünkü ben insanlara kendimi anlatmaktan, insanları anlamaya çalışmaktan, yine aşık olup kendimden vermekten kaçıyorum ve bu bilerek isteyerek değil, tamamen içgüdüsel bir şey. kaldı ki, ben bu saatten sonra kimseyi mutlu edebileceğime inanmıyorum çünkü ruhu solmuş bir insana katlanmak kolay değil ve benim bunu kimseye yaşatmaya hakkım yok. öte taraftan, zaten artık bir kadınla nasıl konuşmam gerektiğini bile bilmiyorum. umurumda da değil diyorum çoğu kez, yalnızlığımla yaşamaya alıştım ama bazen o kadar içerliyorum ki bu meseleyi anlatamam çünkü bence benim de sevilmeye hakkım var. neyse şöyle avutayım kendimi; "sevilmediği zamanlar insanın adeta antrenman zamanlarıdır, kendini tanıma egzersizi gibi düşün.”