2019 yılından bu yana evladım gördüm onu. Ben , Allah , O ve yetkililer dışında kimse bilmiyor. İsmini vermek istemediğim bir kurumun Başkanlığını yaptığım sırada kütüphane açmak adına gittiğimiz şehir dışı yolculuğu sırasında yaşamış olduğum bir anıyı paylaşmak istiyorum. Dost meclisi içim dumandan hallice ne yazdığımı tekrar okumadan yazıyorum bunları.
Çocuklara karşı zaafımın olduğunu anestezi stajı esnasında ilk girdiğim ameliyatın sezeryan olduğu sırada bebeğin feryad figan sesini isittiğim an farkına vardım. Aile büyüklerimin ölüsüne şahit olduğumda gözümden akmayan yaş sel misali akmaya başladı. "Ne oluyor bana" bile diyemedim. Geçirdiğim şok sonrası Başkanlığını yaptığım kurumda ilk icraatimin çocukların işine yarayacak projeler üretmek adına çalışma yapmak oldu. Elde ettiğimiz sonuçlar doğrultusunda belirlediğimiz okula kütüphane açma çalışmalarını hızla gerçekleştirip yola koyulduk. Ortalama 10 yaş grubu olan okulda kitaplara karşı bu kadar ilgi beklemezken aksi duruma şahit olduğumda bir şok daha yaşıyordum. Her çocuğa sıkı sıkı sarıldım. Arındım diyebilirim.
Okuldan çıktığımızda okul müdürü çocuklara olan baglılığımı hissetmiş olacak ki bana bulundukları ilçenin merkezinde Çocuk Esirgeme Kurumu olduğunu , mutlaka ziyaret etmem gerektiğini iletti. Normal şartlarda anında ziyaret edilmeyen randevu şeklinde ziyarete kabul görülen bir yerdi fakat isimler ve kurum adına gittiğimizde kolaylık sağlanmış biz tekrar yola çıkmıştık.
Orada şahit oldum ona. Adının Zeynep olduğunu söylediğinde mavi gözlerine kadar parlayan yüzü melek misali gülüyordu. Zeynep'in hasta olduğunu ve orada son günleri olduğunu söylediklerinde içimdeki farklı kişi kendini göstermeye başladı. Yetkililer Zeynep'in tedavi almak adına farklı bir yere götürülmesinin şart olduğunu söylediklerinde gözlerim gözlerinde sanki yıllar sonra kendi çocuğuma bakıyormuş hissi damarlarımda geziniyordu. Kurum kolaylığı sayesinde tedavi alacağı yerin adresine ulaştım. Başka bir Şehir olması benim için önem arz etmiyordu. 3 yıl boyunca her ay ziyaretine gittim. Aileme ve en yakın arkadaşlarıma dahi tek kelime etmedim. Edemedim çünkü bende bana neler olduğunu idrak edemiyordum. Onu mutlu etmek için yapmadığım şey kalmadı. Covid belası yüzünden onu görmem kısıtlandırıldı. Depresyona girdim. Mektup yazmıştı bana güzel elleriyle. İyiyim diye bahsediyordu kendinden. Ama ben bir şekilde bulunduğu şehrin yoluna koyuluyor camdan bile olsa onu görüyordum. Maddi olarak her şeyimi verdim belki farklı konumda olabilirdim ama Zeynep'in yaşamasından ve ona kocaman sarılmaktan başka bir dileğim yoktu.
Dileklerimin boşa olduğunu yaklaşık 2 hafta önce sırf Zeynep için aldıgım hat ve telefona gelen çağrıyla anladım. Zeynep Pediatri Yoğun Bakım servisine alınmış yaşam mücadelesine daha sıkı bir yoldan devam ediyordu. Onu orada düşünmeyi kabul etmeyen ben nasıl görmeye gideceğim bilmiyorum. Kurumda ki yetkili Psikologlar daha fazla üstüne düşmemin kendime zararı olduğunu söyleselerde umudumu Zeynep'in gözlerinden daha parlak tutmak zorundayım. Seni seviyorum manevi kızım...