akustik halini spotify'da yeni çıkanlarda gördüğüm şarkı.
link
eski bir şeyin zamana karşı dimdik durabilmesi, yeniden işlenmesi ya da öylece tekrar merhaba demesi beni müthiş duygulandırıyor. hem çok yol almış hissediyorum, hayalimdeki güçlü kadın oldum nihayetinde diyorum. hem de içimde bir yerde hâlâ aynı hassas küçük kızın çırpınışlarını duyuyorum.
bu şarkı ilk çıktığında 2010 senesindeydik, lise üçüncü sınıftaydım, şimdikilerden hem bambaşka hem onlara çok benzer sorunlarım vardı. ilk gençlik yıllarının kalp kırıklığıyla dinlerdim bu şarkıyı kadıköy-kartal arasında. o zaman düşünürdüm, insanlar neden bir bahane bulup kalkıp gelemiyor? çok üzülürdüm, niye birazcık heves biraz cesaret yok?
hâlâ bu soruların cevabını düşünüyorum ve bulamıyorum. anlayamıyorum.
içimdeki büyük yangının adı değişti. şimdi sen benim şehrimdeki bütün sokakların adı oldun. ankara'da attığım her adımda ismini haykırdım, içimden, kimselere fazla duyurmadan. ben senin yüzündeki çizgi olmak istiyorum, bir çocukluk yaramazlığından hatıra kalan sağ kaşının üstündeki çizgi kadar yakın olmak istiyorum.