Maziye ufak bir dönüş...
Ortaokula gidiyorum o zamanlar okul çıkışı eve gelmeyip oyuna dalmışım bayağı geç geldim eve annem de korkmuş(herhalde ) bir güzel dövdü beni bu saate kadar neredeydin diye ben de dayagimi yiyip attım kendimi bir odaya kapıyı da kitledim üstüme içim dışıma çıkana kadar ağladım. Eee dayak, üstüne bir de uzun soluklu ağlama olunca içim geçmiş bayağı uyumuşum. Suratıma inen bir tokatla uyandım yine , ben bayağı dalmışım annem kapıya vurmuş vurmuş açan yok ses yok e insanın aklına her şey geliyo , tekmeleyerek kapıyı delmiş ben hala uyuyom tabi o ara ama ne yapsalar nafile açılmıyor kapı. En sonunda merdiven kurup camdan içeri giriyor annem ve beni tuttuğu gibi tokadı yapıştırıyor bir yandan da ağlıyor sen beni delirtecen mi diye.
Yaramaz bir çocukluk geçirdim,bol dayaklı...Her fırsatta şakayla karışık lafımı soksam da dayak arsızı olmak benim seçimim değildi, çocuktum.