aşağı yukarı 15-16 saat sürecek uzun otobüs yolculuğunu en arkadaki koltukların birinde sakince sürdürüyorum. az evvel muavin en önden başlayarak herkese kolonya ikram etti. ilk etapta oldukça güler yüzlü ve kibardı. bana doğru yaklaştıkça nedense suratının asıldığını gördüm ve sanki araca bedava binmişim gibi hissettim. her şeye rağmen kafama üşüşen bu tatsız düşünceleri bir bir kovalayıp tam yaklaştığı an bütün sevecenliğimle ellerimi uzattım. plastik şişeyi elli santim öteden pantolonuma şöyle bi bıztlatıp gerisin geri döndü, yürüdü gitti.
ilköğretim ve lise yıllarımı hatırlattı bana mübarek. canı sağolsun. kabahat onda değil zaten. ne demişler, hoca osurursa muavin bıztlatır elbet.