Az önce instagramda bir söz gördüm. "Sana veda edemiyorum ama kavuşacak gibi de değiliz." Hislerime tercüman. Veda etmeyi istememek zaten olay sanırım. Bir de affedemiyorum, öfkemi yenemiyorum. Olumlu veya olumsuz, ne olacak olursa olsun bu öfke bitiriyor beni. Affetmek gibi bir olgunluğa ulaşabilsem akışına bırakıp daha huzurlu olabilirdim her türlü. Ama olmuyor. Sanki çok kötü bir şey mi yaptı bana hayır. Ama olanların olması gereken şekilde olmadığına da eminim. Çok daha sakin ve kontrollüyüm önceye göre-bir zahmet- en azından bir şeyleri onun görmesine fırsat vermiyorum(bravo büyük başarı 2 aydır mesaj atmaman ve yakın arkadaşlara eklemeyip gönderme yapmaman 👏🏻👏🏻) neyse. Yarım kalmış hissetmesem yine üzülürüm ama bu kadar da koymazdı sanırım. Ben kontrolsüzsem o da çok kontrollü davranmış sayılmaz. Kendi kendimi küçük düşürmeye merakli olmadım hiçbir zaman sonuçta. Bunu o da çok iyi biliyor. Bilmeli yani. Evet yapı meselesi ama tek taraflı bir şey değil o duruma düşmüş olmama sebep olan. Neyse yani. İsyan etmeyi, öfkemi kusmasını da bilirim, kırgınlığımı dile getirmeyi de. Ama beyefendiyi rahatsız etmeyelim daha fazla dimi... Ayrıca kendi kendine özür dilemediği sürece bir anlamı da olmaz zaten. Eski sevdiği kızdan 2 sene sonunda içi rahat etmeyip zamanında kırdığı için özür dilemişti bakalım onun kadar değerimiz olacak mı 5 senelik sevgilisi ve 6 yıl sevdiği insan olarak 🙂🙂 Hayırlısı artık... Bu sözlükte de hep dertli takılmışım ama ne yapalım, yalnızım, asıl konuşmak istediğimle de konuşamıyorum madem, hislerimi buraya salayım gitsin o zaman...