benim annem tanıdığım en güçlü kadın.
3 tane çocuğu tek başına büyüttü. gerçek anlamda tek başına. yeri geldi evin camlarına perde yerine çarşaf astık, kıyafetlerimizi doldurduğumuz çuvalların üstünde uyuduk, 4 tane tabak, çatal ve kaşıkla doldurduk mutfak dolaplarını. öz abisinden yaşadığı istismar yüzünden sevmediği bi adamla 16 yaşında kaçarak evlenip ondan çocuklar yaptı. kumar bağımlısı kocasını gece yarısı sokaklarda arayıp eve getirmeye çalıştı. köpeği bağlasan yaşamayacak yerde hem bizi büyüttü hem karnımızı doyurdu. sonra dayanamadı bizi alıp kaçtı. eksikliklerimiz elbette oldu ama annemin o gözlerindeki ışıltı bütün eksikliklerimizi doldurdu. etrafındakiler “daha çok gençsin çocukları yurda bırak yeniden evlenip kendine bir hayat kur” dediklerinde yük olarak görünen çocuklarını değil o kişileri çıkardı hayatından.
2 kere intihar etmeye çalıştı. Birisi bizi istediği şartlarda büyütemediği için. Diğeri ise uğruna hayatını harcadığı ablam yüzünden. 14 yaşındaydım anneme yapmaması için yalvarırken. Benim için, kardeşim için hayata yeniden tutundu. Tekrar aşık oldu, “seni 3 koca çocukla kimse kabul etmez” diyenleri kapak edercesine canım babamla evlendi.
Şimdi dönüp baktığımda o kadar kusursuz bir anne ki gözümde, asla onun gibi bir anne olamayacağım için anne olmak istemiyorum bazen.
bu da biyolojik babamın esaretinden kurtulduktan bir süre sonra çekildiğimiz bir fotidir. sebeb-i varlığım ❤️
gorsel