asosyal itiraf

intihar etmeyi düşündüğüm için utanıyorum. ben hayata gelmek için çok uğraşmışım oysa ki. annem biyolojik babamla severek evlenmemiş. ablam doğduktan sonra araları iyice kötüleşmiş ve ayrılmışlar. tekrar barışmışlar ama annem terk etmeyi kafaya koymuş. sonra hamile olduğunu öğrenmiş. zaten ayrılacak, doğurmamak en iyisi diye düşünüp kürtaj olmaya gitmiş. doktor benim çok erken geliştiğimi, bana kıyamayacağını bu yüzdende kürtaj yapamayacağını söyleyip annemi göndermiş. yazık annem de kendi kendine halletmeye çalışmış. ağırlıklar kaldırmış, türlü karışımlar içmiş antin kuntin ama yok düşmemişim. -bu arada benden sonra annem tekrar hamile kalmış ama o çocuk annem biraz ağırlık kaldırınca düşmüş çok garip geliyo bu bana nedense- 7 aylıkken dayanamayıp çıkmışım. düşünüyorum da ne vardı da bu kadar doğmak istedim? ne hissettim de bu kadar tutundum hayata? sadece bunları kafamdan geçirmek bile bana umut veriyor. diyorum ki “kızım o kadar çabalamışsın, bırakmamışsın yakasını dünyanın, sensiz döneceğini düşünmemişsin demek ki. vardır bir hikmeti. senin de yaşamak için bir sebebin var belli ki. henüz farkında değilsin ama belki birisinin hayatı sana bağlıydı, hatta belki annenin hayatı sana bağlıydı.” işte bu anlarda iyi ki doğdum diyorum kendime. her ne için doğduysam iyi ki doğdum.