Bazı insanlar bazen size sanki hayatlarının her şeyiymişsiniz gibi davranıp 1 gün sonrada sanki hiç hayatlarına girmemişsiniz gibi size nefret dolu bir şekilde bakar ya. Sizi güldürür, eğlendirir, hayatınıza anlam katar, bulutların üstüne çıkarır, yaşadığınızı hissettirir sonra bir anda hayat enerjinizi emer, sinir krizleri geçirtir, boğazınız acıyana kadar bağırma isteğiyle doldurur göğsünüzü, gözleriniz yanana kadar ağlatmak ister. Çizgi filmlerdeki gibi sizi eliyle yerden yere vurur sonra döner o yaraları sarmaya çalışır.
Heh, işte bu benim. Ben olsam benden uzak dururum, ölsün isterim yalnızlıktan.
not: bu konuda aklıma sürekli kalben’in güzel şarkısından dizeler gelir;
“ben olsam almam beni,
adamdan saymam beni,
uzun uzun soymam beni,
,,
ben olsam bakmam bana
bir çorba bile yapmam bana”