Sözlüğü instagramda keşfedip geldim, muazzam depresif bir ortam olması beni daha çok ev üyesi gibi hissettirdi. Sonra harika bir adamla tanıştım burda(bir süre önce hesabını silmiş), bir süre konuştuk bir baktım en yakın arkadaşım olmuş her gün her saat konuşuyoruz. Hayata dair mutlu mutsuz her anı paylaşırken, içimizi birbirimize dökerken aslında çokta iyi bir şey yapmadığımızı fark etti.
Kafası karıştı, korkunç bir depresyona girdi, mutsuz bir insana dönüştü. Kalması için iyi hissetmesi için elimden gelen her şeyi yaptım, hiç yalnız bırakmazken aslında ihtiyacı olanın yalnız kalmak olduğunu fark ettim.
Bazen hayatta bırakmak gerekir, hem kendi hem karşı tarafın mutluluğu için o elinizi kesmesine rağmen sıkı sıkı tuttuğunuz ipi bırakmanız gerekir. Bırakın.
O iyi olacak diye bıraktığım andan itibaren ben iyi olduğumu fark ettim. Gülümsüyorum arkadaşlar. Meğer kendim için de bırakmışım. İnsanları severken kendimizi sevmeyi ne çok unutuyoruz.
Elbette çok özlüyorum ama hayat bırakıldığınız yada bıraktığınız yerde beklemek için çok kısa, üstelik yarını bilmeden zamanı oracıkta harcamak anlamsız. Ben yoluma bakıyorum ve kimseye kırgın kalmıyorum, yaşanan her anı seviyorum. Ben sevmeyi seviyorum yahu.