hayatta sürekli anne edebiyatı yapılıyor ve bu durum beni üzüyor. ben mükemmel bir anneye sahibim, hakkını asla ödeyemem ama babam da mükemmeldi. hatta o kadar mükemmeldi ki, annem hasta olduğu için ona bebek gibi baktı yıllarca. annem ise babamın hastaneden çıktığı ilk gün halamla kavga etti. babamla hiçbir zaman duygularımı bölüşemedim, hep annemle bölüştüm, ona anlattım ama yine de bu kadar anne edebiyatı yapılıp babaların görmezden gelinmesi ne biliyim, bence yargısız infaz gibi.
mesela ben ileride baba olursam çocuklarımdan hiçbir şeyimi esirgemem. hatta size komik gelebilir ama bir kızım olursa birlikte annesine bir sürü gıcıklık yapma gibi planlarım bile var.
neyse daha fazla uzatmadan noktayı koyayım. birisinin edebiyatını yaparken diğerini görmezden gelmeyin lütfen. tek karşılıksız seven annelerimiz değil, babalarımız da öyle. sadece çoğu belirli bir kalıp ailede büyüdüğü için belli edemiyor olabilir.