iyi bir şey galiba ya. şu sıra böyle düşünüyorum.
gerçekten acı çekmemiş insanlara baktığım zaman, ki var böyleleri, acı çekmenin iyi bir şey olduğunu düşünür oldum. bir şeylerin bedelini ödemek gerekiyor bu hayatta. yaptığın seçimlerin, kurduğun ilişkilerin vs vs örnek çok da aklıma gelmiyor şimdi. bütün bunların sonunda bir bedel ödemek lazım ki hatalardan ders çıkarabilelim. gerçekten acı çekmemiş insanlar çok bencil, çok zalim ve empati yoksunu oluyorlar. çünkü hayatlarının merkezinde kendileri var. önce kendi istekleri geliyor. bunun sonucunda ikinci ya da üçüncü bir kişinin acı çekecek olması umurlarında olmuyor.
şöyle bir bakıyorum etrafıma bazen. kendi dünyamdan nadiren sıyrıldığım anlarda. görüyorum ki acı çekmemek için kaçanlar var. en basitinden örnek vereyim, uyuşturucu, alkol gibi (burada bahsettiğim alkol bağımlısı olanlar) ya da hani şu sıra çok eleştiriliyor ya sürekli sayısız kişiyle flörtleşme, yedek tutma durumu. işte bunların hepsi acil çıkış kapısı. insanlar acıyla yüzleşmemek için kaçıyorlar.
bazen diyorum tek mal ben miyim aq? millet acıdan kaçabilmek için her şeyi yaparken ben acının kollarına atlıyorum resmen, tek başıma buna göğüs gercem diye uğraşıyorum, buna rağmen devam etmeye, bununla yüzleşmeye çalışıyorum. mazoşist miyim lan acaba?
yine de beni şu an olduğum insan yapan şey tek başıma üstesinden gelmeye çalıştığım acılarım. bunun farkındayım.
acı edebiyatı yapacağım da hiç aklıma gelmezdi. ama doğru olan da bu. kaçmayın acılarınızdan. olanı ertelemekten, başkalarına acı vermekten, en çok da kendinize, ruhunuza zarar vermekten başka bir şey değil. burada acılarımızı kucaklıyoruz teması vermek değil amacım, hiç de sevmem öyle sikimsonik kişisel gelişim kitapları cümlelerini. pozitif bir insan da değilimdir, olabilecek en karamsar insanım. demek istediğim şu. insanın kendisiyle yüzleşmesi zor biliyorum. ama bundan kaçtıkça da sahte bir dünyada yaşıyorsunuz.
gerek yok. boşa angarya.