asosyal itiraf

savaşmaktan yoruldum. her güne yeni bir bahane bulmaktan, her defasında denemeye çalışmaktan, ilerlemeye, devam etmeye çabalamaktan yoruldum. sürekli fedakarlık yapmamın beklenilmesinden, bu sanki benim görevimmiş gibi davranılmasından, ben bir fedakarlık istediğimde ise sanki dünyaları istemiştim gibi davranılmasından yoruldum. bununla savaşmak istemiyorum artık. tam olarak neyin savaşmaya değer olduğunu bilmediğim boyuttayım. tek başıma kürek salladıkça kendi mezarımı kazıyorum, daha derine, daha derine ve kimse bana elini uzatmıyor. tam tersi en küçük bir uyuşmazlıkta üzerime toprak atıyorlar. istedikleri gibi biri olmayacaksam var olmamın da anlamı yokmuş gibi. bugün beni hiç tanımayan birisi, çok kırgın ve çok yorgun gözüküyorsun dedi. başkasının karşısında ağlamaktan nefret ettiğim için ağlamadım. ayağımı sert sert yere vurdum çığlık çığlığa ağlamamak için. belki de sinirli gözüktüm böyle. bu şu demekti. aylardır nasıl yıprandığımı, nasıl devam etmek için çırpındığımı görmezken çevrem, tanımadığım bir insan, beni tanımayan bir insan yorgun ve kırgın olduğumu görmüştü. çünkü yakınımdakiler görmek istemiyordu ne hale geldiğimi, o yüzden sadece baktılar bana. görmediler. görmek istemediler. kendi annem bende bi şeylerin ters gittiğini anladı. soracaktı ama bir dünya dert anlatırım diye bana nasılsın diye sormadı. son anda vazgeçti. ben gördüm. o görmedi. gerçi sorsa da anlatmazdım ya. ben anlatmam çünkü. yazarım. ölüp gitsem, iyi bilirdik, neden bunu yaptı acaba derler bilirim. ama ittire kaktıra da olsa devam etmem lazım. sadece çok yoruldum. çok kırıldım. yapıştırmak için bir araya getirecek kırıklarım yok, hepsi tuz buz olmuş. parmaklarımın arasından dökülüyor gidiyor. bilmiyorum ya. bu çok büyük kelime. bilmemek. boşuna dememiş filozof, bildiğim tek şey hiçbir şey bilmediğimdir diye. bir bok bilmiyorum ben. ve işin ilginci halen daha insanlara şaşırabiliyorum. halen daha nasıl ya diye sorabiliyorum. halbuki insanın her şeyi yapmaya, her haltı yemeye muktedir bir varlık olduğunu şimdiye çoktan anlamam lazımdı. içten içe ne bok yemeye umut ettim ki? insandan ben bu zamana kadar ne gördüm ki? cevap koca bir hiç. bir o kadar da hep. hep bir şeyler gördüm aslında. unutmayı yeğledim galiba. bir insanın ne kadar aşağılık olabileceğini, ne kadar alçalabileceğini, ne kadar vicdansız olabileceğini, ne kadar kötü olabileceğini biliyorum. sadece görmezlikten gelmek istiyorum sanırım. bütün bunları baştan düşünüp, tekrar yaşamak çok zor çünkü. insan umutsuz yaşayamıyor. intihar ederken bile umut ediyor. bitmesini, son bulmasını umut ediyor. nefes alabilmem için beni boğan bütün gemileri yakmam lazım. bana güç lazım. güçlüsün diyenler oldu bi ara. güçlü değilim ben sadece dayanma eşiğim biraz yüksek. arada fark var. çok fark var.