Üç ay önce uzun zaman görüşemeyeceğiz diye ağlamaklı ayrılmıştık ne ara böyle olduk bilmiyorum. Her gün konuşurduk, şimdi yazmasam yazmaz. O yüzden yazmıyorum. Önceden tırnağım kırılsa ilk onun haberi olurdu, bugün paramparçayım haberi bile yok. Bu hale nasıl geldik, çok canımı yakıyor. Ama ne kadar acıtırsa acıtsın insanların hayatında bize ayırdıkları yerden daha fazlasında olamayız, bunu kabullenmek gerek. Napayım sevmiyor, istemiyor demek ki artık konuşmayı. Israrla yazsam sevecek mi, tekrar titreyecek mi üstüme? "Keşke lisede daha çok yanında olsaydım" diyecek mi yine? 2000 kilometre yolu sırf beni görmek için gelecek mi yine? Sırf biraz daha fazla görüşebilelim diye en sevdiği grubun konserine gitmek yerine burda kalmak isteyecek mi tekrar? Hiçbiri tekrarlanmayacak. Geceler boyu ağlasam, eskiye dönsün diye dualar etsem, kapısında yatıp kalksam, her dakika her saniye yazsam yine de eskiye dönemeyeceğiz. Bu işler böyle. Kimseye zorla sevediremem kendimi.
Şimdi her ne kadar canım yansa da ben onun gibi birini tanıdığım için çok mutluyum, iyi ki girmiş hayatıma. Tamamen çıkmış değil hayatımdan ama muhtemelen bir ayağı kapıda. Olsun, hep mutlu olsun. Ben ilk defa geride kalan olmuyorum nasılsa.