5 yıl önce, ağustostu. ilk aşkım aldatmıştı, aşka dair umutlarım tükenmişti. bir gün bir mağazada o geçti yanımdan. geçerken gözlerimin içine öyle bir bakmıştı ki, bir de gülmüştü üstüne. mağazadan çıktık. aklım takılmıştı. oda bende normal müşteriydik. bir şekilde o mağazaya geri dönüp onu bir kere daha görmeliydim. mağazaya döndük. kimse yoktu. birden yüzüm düşmüştü. sonra tam karşımda merdivenlerden çıkarken gördüm onu. mutlu olmuştum. öyle çıkıp gitti önümden. baktım sadece arkadaşından. ama aklımda kalmıştı. eve döndük. akşam yürüyüşe çıktık. arkadaşımla kapıda konuşuyoruz. sonra durdu birden, arkamı dönmemle yine gözleri çarptı gözlerime. koca istanbul'da mağazada gördüğüm çocuk benim semtimde miydi gerçekten de? sonra birden ilerde merdivenlerine oturdu. beni bekliyordu. arkadaşımın annesi geldi, gidemedim.. sonra bir dükkana girdik. ben başladım onu beklemeye. mutlaka bu caddeden geçecekti. sonra gördüm geçip gitti önümden. arkasından baktım. ilerde yine durdu. yanına gittim gözlerine yakından baktım, allahsız çok güzel bakıyordu be yeşil-ela gözleri vardı. bana gülümsüyordu. tanıştık. 1 hafta sonra doğum günüydü. uzun bir mesaj attım. çok beğenmişti. arasam bunu bana okur musun dedi. odanın en ücra köşesine oturdum, dizlerimi başıma kadar çektim. ve sesim titreye tireye o mesajı ona okudum. o mesaj sonrası biz olmuştuk. gerçekten kalbim nasıl dayandı o ana bilmiyorum. o kadar mutluyduk ki...
her akşam her sabah uzun uzun mesajlar yazardık birbirimize. öyle farklı bir bağ vardı ki aramızda. ona ne olsa hissederdim. öyle garip bir bağ ile bağlıydık. öyle severdim ki, sokakta yürürken kafamı yerden kaldırıp yanımdan geçen erkeklere bakmazdım. sabah uyandım yine mesaj atmış, günaydın sevgilim, seni çok seviyorum. tam cevap yaazacağım baktım bir mesaj daha var onuda okuyayım dedim.
bitti.
dünyanın en boktan duygusuydu. neden gittiğini hiç bir zaman öğrenemedim. her soruşumda farklı şeyler söyledi. sonra konuşmaya başladık bir zaman sonra. sevgili yapmış kendine, onu anlattı bana. içim parçalandı, içim çürüdü. böyle etimi tırnağımdan ayırdı sanki o derece canım acıdı, sustum, dinledim. bir kaç ay sonra facede gezinirken bir baktım düğün davetiyesi...
yine aylar geçti bir gün sokakta karşılaştık. ikimizde eğdik kafalarımızı, bakamadık birbirimizez eğmez olaydım. parmağındaki sarı alyansı öyle parlıyordu ki, deldi geçti gözlerimi, gönlümü..
dünya gerçekten başıma yıkılmıştı, herşeyimi elimden almışlar gibi hissettim, pazarda annesini kaybeden, tek oyuncağı başka birine verilen bir çocuk gibiydim. kalp atışlarım yavaşladı, boğazımda bir şey oluştu, oturdu soluk boruma. gözlerim alev alev yandı, soğan acısı gibi. saatlerce baktım bilgisayarın ekranına, saatlerce.
5 yıldır kalp rahatsızlığım var hala daha kimse sebebini bulamaz. bilmiyorlar ki onun canı yanınca benim kalbim bin parçaya bölünüyor. 5 yıl geçti o 23 yaşında evli ama ben hala kimseyi sevemiyorum. kalbimi bıraktım o gün, kendimi gömdüm, içimde ki mezarda yaşıyor gibi bir şeyim. hayatımdaki en acıklı vedam hem ona hem de ondan sonra ölen kendimedir.