Üniversitenin ilk senesinde idim. Ben istanbula okumaya gelince Ailem de onyedi yıldır yaşadığı yerden başka bir şehire taşınmaya karar vermişler.
E baba da o yıl emekli olunca demişler ki artık burada durmayalım. Bir de tabi can ciğer dost abi kardeş aile gibi olduğumuz onbeş yıllık ev sahibimizin bizimkilere attığı kazık da bu ani kararlarında en etkili, etken olmuş . Duygusal insanlar tabi bizimkiler, doğru düzgün düşünüp taşınmadan haydi taşınıyoruz !!!!
Hoopp ben istanbul onlar Izmir.
Neyse . O sene üniversite tatilinde bizimkileri ziyarete gittim . Yeni sehir, yeni komşu, yeni ev, yeni bi sürü bir şey içinde onbes gün geçirdim . Ama en acısı neydi biliyor musunuz? Yeni bizimkiler...
O eski annem babam gitmiş yerine bambaşka kokocaman bir hayal kırıklığından oluşan annem babam gelmişti . Üzgünlerdi. Çok üzgünlerdi.
Biraz benim gitmem anneme ve eve neşe getirse de gün sonunda istanbula dönecektim . Döndüm de...
Otagara gitmek için beni almaya gelen araba . Annemin kendini tutmaya çalışması .
Benim ağlamamak için üstün bir çaba sarf etmem.. Gözyaşlarımızın içeriye akması .
Yüzümüz de morelleri bozmamak için yerleştirdiğimiz sahte gülümsemeler ..
Universiteyi kazandığım haberinin gelmesi dolayısıyla artık ailemden ayrılıp istanbulda yaşayacak olmam hatta ilk kez ayrılmam bile o ikinci, üçüncü, beşinci , altıncı, on beşinci ayrılıklar kadar koymamıştı .
Çünkü ben her oraya gidip döndüğümde bir parçamı annemin kucağına bırakıyordum . O ayrılıkların acısının tadı hala damağımda, tutmak için deli savaş verdiğim gözyaşımın izi hala yanağımdadır...