Böyle oluyorsa sebebi benim. Hayatta bi şeyler doğru gider gibi sandığımızda bi yerde öğreniriz ki en büyük yanlışın içindeyiz.
Yada güzel tıkırında giden bi düzen varsa onun şüphesine düşüp muhakkak bi sorun çıkarırız sonra da "hah! Ben biliyodum zaten böyle olacağını ne zaman mutluluk uzun sürdü? Ne zaman her şey yolunda gitti ki sanki" deriz. Nankör olabilir miyiz biraz? Hayat bizi hep en başından uyarıyor aslında ama biz o anın büyüsüne kapılıp "olsun ya" diyoruz, sonra suçlusu kader, hayat, düzen oluyor.
Hayatımda hiç bi şey doğru veya güzel gitmedi hiç bi şey uzuuuuunnca sürmedi, fark ettim ki sorumlusu benim! Müptelası olmuşum kaosun, baskının, mutsuzluğun. İlla o göz yaşı akacak! İlla o sinirler gerilecek! Çok akıllı, çok sabırlı, çok güçlü, çok güler yüzlü olduğum söylenir söylenmez "sen bi de beni bi kaç sonra değerlendir" diyorum çünkü kendimi biliyorum sayılan maddeler ben değilim. Hiçbir şeyin doğru gitmemesinin sebebi lanetli ruhum!
Beni üzenlerin hep bi bildikleri vardı.