2 yıllık ve en uzun süreli ilişkimdi. Tamam kabul ediyorum son zamanlarda gereksiz yere çok tartıştık, kalplerimizi çok kırdık, birbirimizi anlamak yerine daha da inatlaşıp tartışmaları büyüttük ama bunu hiçbir şekilde hak etmemiştim, kimse hak etmez. İlişki hangi boyutta olursa olsun, durumu ne olursa olsun bir insanın gönlüne yapılan böylesine çirkin bir saldırının açıklaması olamaz. Karşısına geçip "başkasına aşıksan söyle, yemin ederim hiçbir şey söylemeden çıkar giderim hayatından sadece beni böyle şüphe içinde ve belirsizliklerde bırakma" diye yalvardığımı, ağladığımı bilirim ama olmadı, dinlemedi beni. Bu ilişki için yaptığım fedakarlıkların pişmanlığıyla ve paramparça olmuş kalbimle beni bir boşluğa itip gitti. Hayata yeni yeni tutunuyorum, hayallerim içinde tutunmak zorundayım. Geçtiğimiz 2-3 ay yaşayan ölü gibi dolanıyordum ortalıkta. Sizlere de tavsiyem arkadaşlar böyle bir durumda kaldığınız zaman bağırmayın, kızmayın, bir neden aramayın. Hiç tepki göstermeden çıkarın onu hayatınızdan. Hiçbir şey söylemeyip sessiz sedasız çıkın gidin. Hayat öyle bir duruma geliyor ki bazen bile isteye kırdıkları o insanları mumla aratıyor onlara. Sadece siz kendi benliğinizden vazgeçmeyin. Zor oluyor ama akışına bırakın. Hiçbir şey olmasa bile ilahi adalet tescilleniyor. :) Siz gelişiyorsunuz, büyüyüp olgunlaşıyorsunuz. O saatten sonra hayatınıza öyle insanlar giriyor ki, gidenin arkasından gittiği için şükrediyorsunuz. Bazen Allah kurtarıyor bizi ama olayın şokuyla anlayamıyoruz. Umarım kalbimin kırıldığına, akan gözyaşlarıma değmiştir bu olanlar, bu saatten sonra ne denir ki... Mutlu olsun, hayatına onun bana yaşattıklarını ona yaşatabilecek insanlar girmesin ve pişman olup karşıma çıkmasın. Benimde tek dileğim bu. Ben olduğum kişiden de onunla yaşadığım bu olayların üzerimde bıraktığı etkiden de memnunum, sizde kendinizden memnun olun. :)