Elbette güzel, iyi, hoş bir şey ama Türkiye'de değil. Geçen akşam öğretmenler günü sebebiyle düzenlenen bir yemek programına katıldım yemek akşam yedide başlıyor. Yaşadığım şehirde de saat 9 en geç 10'da pek kimse kalmaz dışarıda. Ev de uzak biraz akşamdan babam dedi ki minibüsle gel. Neyse gittik işte yemek yiyoruz falan kalabalık gürültü derken babam aramış duymamışım. On dakika sonra gördüm ama bakıyorum 25 cevapsız çağrı. Kalbime indi dedim kesin bir şey olmuş. Neyse aradım geri niye telefonuna bakmıyorsun faslından sonra dedi minibüsle gelme oralar tenha ben gelip seni alırım. Yemek bitti eve döndüm babamın gözleri kızarık ve şiş. Dedim abla noldu babama, başıma bir şey geldi sanıp ağlamış. Koskoca adam on dakika haber alamamış diye ağlamış. Bu ülkeyi bu hale getiren, anne babaları bu hale getiren herkesin Allah belasını versin. Ebeveynlerin aklına duymamış olma ihtimalimizden önce doğranmış bir köşeye atılmış ya da yakılmış olma ihtimalimizin gelmesine sebep olan herkesin Allah belasını versin.
Mesele bu dünyaya bir kız evlat, bir çocuk getirmek değil ki. Mesele ülkenin nefes almaya dahi müsait olmaması. Böyle bir yere güzelim bebeği getirip bütün ömrünü paranoyakça yaşamanın/yaşatmanın ne anlamı var?
Hiç sanmıyorum ama belki olur da ileride ülke düzelirse ancak hayali kurulabilir bir şey olur benim için. Tabi anne olarak bdndbxnxbxxb