İlk öğretmenlik deneyimim olan daha kendim lise öğrencisi iken gönüllü öğretmenlik yaptığım yurtta olmuştu. Üç aylık kısa bi yaz döneminde yaklaşık 60 kişi civarı öğrencim vardı. Yaşları 10-20 arası değişen aralarında benden bile büyük olan öğrenciler vardı. Başta yatılı olduğu için ailesinden ayrılırken ağlayan mı istersiniz gelmek istemeyen mi dersiniz binbir çeşit öğrenci vardı. Hepsiyle de tek tek konuşur yatıştırmaya çalışmıştım. Dıştan da soğuk durduğum için benden çok korkar ve çekinirlerdi. Bilmiyorlar ki kalbimin içinde ponçirik bir öğretmen yatıyor. Neyse bazen kızdık bazen güldük eğlendik bu şekilde üç ayın sonuna gelmiştik. Son gece sabaha kadar oturup her bir öğrencim için farklı farklı notlar yazarak dolaplarının içine birer adet çikolata ile o notları yapıştırdım. Sabah kalktığımda kocaman bir ailem oluştuğunu ve benim kocaman bir kucağın beklediğini fark ettim. Bu seferki gözyaşlarımız mutluluktan ve sevgiden oluşuyordu. Aralarından bir öğrencim “Hocam ben ilk geldiğim gün çok ağlamıştım ve siz benim yanıma gelip benimle konuşup beni rahatlatmıştınız sizin sayenizde alıştım ve şu an hiç gitmek istemiyorum.” demişti. Ve ben o an ilk defa öğretmen olabildiğimi hissettim. Birilerinin kalbine dokunabilmiş olmanın mutluluğunu iliklerime kadar hissetmiştim. Kaç yaşıma gelirsem geleyim asla unutamayacağım bir andı. Çünkü ben o gün öğretmen olmuştum. O deneyimi bana yaşatan öğretmenlerime de minnettarım. Bana güvenip bana o şansı tanıdıkları için. Bir insanın hayatındaki en büyük şans iyi bir öğretmene denk gelmektir. Ben geldim. Bu yüzden de bundan sonraki hayatımı da benden sonraki öğrenciler için “ben de iyi bir öğretmene denk geldim” dedirtebilmek için adıyorum. İyi ki öğretmenim.