Arkadaşlarım artık onun fotoğrafını görmekten,onu dinlemekten sıkıldığı için buraya yazayım bari dedim. Bir kaç ay önce miniğimi bir barınaktan sahiplendim. Avucum kadardı. Çok hasta ve gerçekten sefil bir haldeydi. İyileştirdim. Artık benim gerçekten evladım oldu. Aylarca uykularında ağladı sıçradı korkuyla uyandı. Hep içim parçalandı. Artık güvenli bir yerde olduğunu biliyor. Uykusunda ağlayıp uyandığı zamanlarsa yüzümü yalayıp uyumaya devam ediyor. O kadar güzel bir bebek ki bazen bir taraflarını ısırmamak için dişlerim kamaşıyor. Benim çocuğum,en yakın arkadaşım,en değerlim oldu koca bebeğim. İşten yada okuldan geldiğimde heyecandan ne yapacağını şaşırıyor. Diğer köpeklerle oynarken mutlaka oyunu bırakıp bir iki saniyede olsa yanıma geliyor koşa koşa. Herhalde ‘anne burda oynuyorum ama seni unutmadım’ deme şekli. Onunla geçirdiğim vakitlerde asla kafamda üzüntü,stres hiçbir şey kalmıyor. İyi ki gelmiş benim güzel kızım hayatıma