kimsenin görmediğini görmek

Genelde yalnız kalmanıza, hatta yargılanmanıza, dışlanmanıza ve hatta haksızlığa uğramanıza sebebiyet veren acı bilgelik. Şimdi başlığı bizzat açan ben olduğum için burada gereksiz bir kibir sergiliyormuşum gibi olacak ama değil öyle. Burada bahsettiğim bilgelik de aristokratik bir bilgelik değil zaten. Acı dediğim de "cehalet mutluluktur, çok bilmek acı getirir" bağlamında bir acı da değil. Ben bu başlıkta hayatın son derece sıradan bir durumundan bahsediyorum. Yol ayrılıklarından, fikir uyuşmazlıklarından, bakış açılarının bir türlü kesişememesinden bahsediyorum. Gördüğün şeyin doğru olması bile gerekmiyor burada dikkat edilmesi gereken nüans "kimsenin görmediğini" görüyor olmak. Bu tekillik inanılmaz acı bir tecrübe. Bazı kitaplar, düşünürler, aydınlar, vs falan hep bu yüzden zamanında hiç sevilmemiştir ya da ne bileyim bugün gördüğü ilgi alakayı yakalayamamıştır. Çünkü zaten onları bugün özel kılan şey çağın ötesinde, kimsenin göremediği şeyleri görmeleridir zaten. Şimdi bunlara hürmet edilmesi de yine sonradan anlaşılmasından değil birileri tarafından zorla, tırmalaya tırmalaya anlatılmasından kaynaklıdır. Bugün atıyorum X bir filozof dünya kadar atıf alırken onu dışlamak, yargılamak kolay değildir. Ama onu anladığınız için değil. Artık tarih onu yargılamış ve aklamıştır. Artık onun gördüğünü başka gözler de görmeye başlamıştır. Acı bilgelik budur. Başa gelmeden, tecrübe edilmeden, yaşanmadan, hissedilmeden aklanamazsınız. Ama çoğu zaman yaşandıktan sonra da aklanmanız bir şey ifade etmez. Tuhaf bir ikilem bu: Anlaşmak aynı şeyleri karşılıklı anlamak demektir. Ama o zaman zaten anlaşmanın da bir esprisi kalmıyor. Zaten aynı noktadan bakıyorsak iletişimin de bir numarası kalmıyor. Aynı şeyleri anlayamayınca da iletişim olmuyor. Buradan iletişimin gereksiz bir gereksinim olduğunu düşünebiliriz. Kimsenin görmediğini görmeye başlarsanız, bu gördüğünüz şey doğru da olsa yanlış da olsa suçlanırsınız. Dahası bu görü açık seçik bir görü olmadığı için herkes sizi suçlarken haklı olduğunuzu düşünseniz bile suçluluk hissetmeye başlarsınız. Kendi görülerinizle yapayalnız kalmak kaçınılmaz olur. O yüzden genel ortalamaya yakın hareket etmek, şansınızı zorlamamak orta vadede genelde her zaman daha konforludur. Bütün köy halkı kuraklığın sona ermesi için yağmur duasına mı çıkıyor? Doğru olan bu değilse bile konforlu olan maalesef onlarla birlikte o ayine katılmaktır. Çünkü aksi halde yağmur yağarsa hor görülüp aşağılanacak, yağmur yağmazsa sizin imansızlığınızdan bilinip dışlanacaksınız. Bu böyledir. Kimsenin görmediğini gördüğünüzü düşünüyorsanız ve haklılığınız konusunda inantçıysanız ya yalnızlığı ya da sizin gördüğünüzü başkalarının da görmesini beklemekten başka çare yok. Deliler ve dahiler bu konuda aynı kaderi paylaşır ve hiçbir dahi deli olmadığından emin olamaz deliler ise çok kolay dahi olduğuna inandırır kendini. Ha bir de elinizdeki verilerin tamamının başkalarında olmadığı durumlar da sizi suçlayanlara karşı biraz daha merhametli olmak gerekiyor. Hz. Muhammed'in "bilmiyorlar, bilselerdi böyle yapmazlardı" dediği söylenir. Ama günün sonunda insanın aklından hep Zerdüşt'ün sözleri geçiyor sürekli; "beni anlamıyorlar, ben bu kulaklara göre bir ağız değilim." O zaman eğeceksin başını tutsak olduğun kadere razı geleceksin, bildiğin yolda yalnız yürümekten gocunmayacaksın. Başka bir kurtuluş yok çünkü. Gördüğümü görememek senin suçun değil. Ama gördüğüm şeyin aksine hareket edersem o zaman ben suçlu olurum. Öpüyorum gözlerinden.