Dün gece bir miktar kalbim sıkıştığından nefes alıp vermekte zorlanırken kendimi balkona attım. O arada nur topu gibi 3 tane misafirim olmuş bu arkadaşlardan. Gece kafam çok yerinde olmadığından fark edememiştim kendilerini.
Bu sabah sağolsun biri uykumdan uyandırdı beni. Daha doğrusu ağzımı ziyaret edesi gelmiş… Tekrardan uykuya dalmaya çalışırken vız vız kafamın üstünde dönüp durdular. Söve söve güne başladım…
(bkz: En mükemmel sabahlar kara sinekle başlar ) (!) Öldürmeye de kıyamıyorum şerefsizleri. Şimdi de evden çıkmaları için donma pahasına açtım kapıyı pencereyi ama dalga geçer gibi gitmiyorlar. Resmen gider gibi yapıp geri tekrardan kafamın üstünde vız vız… Aşırı canımı sıkıyorlar. Birazdan 3 leşle hayatıma devam edeceğim gibi duruyor…
Kendime ev arkadaşı arıyordum ama siz değildiniz kara şerefsizler. Bu sizin yaptığınız savaş demek…