Ablamların muhabbet kuşu öldü.
4 yaşındaki yeğenimin, kafesin yanına gidip “cicikuş nerdesiin, beni duymuyor musun? yuvana mı girdin? seni özledim, çık hadi” dediğini anlattı ablam.
Aklıma her geldiğinde ağlıyorum.
Arkadaşıma anlattım şirkette bu olayı. Anlatırken tekrar ağladım, çocuk bana deliymişim gibi bakıp “üzücü tabi de ağlama tamam” diye teselli etmeye çalıştı sonra ben daha çok ağladım..
Aşırı ağlak bir sulu göz olduğum için, hiç alakasız bir reklama bile gözlerim dolup, ağlayabiliyorum.
Eskiden böyle değildim de, hafif bir yıkıldım ben.
Ondan sonra oldu ne olduysa..