içim çürüyor benim.
bi keresinde bir arkadaşım kahve falıma bakıyordu ve dedi ki, yaşadığın bazı şeyleri yaşamamış gibi davranıyorsun, onları görmezden gelip bir sandığa kilitlemişsin, yüzleşmeyi kabul etmiyorsun, içten içe çürüyor sandığın demişti.
tokat yemiş gibi olmuştum. sonra yine görmezden geldim dediğini. uzun zamandır da dememiş gibi düşünmemişim bile.
işte benim en boktan özelliğim bu. yüzleşememek. yüzleşemiyorum ya. yüzleşince nolacaksa gerçi? daha mı iyi olacak? ara ara yüzeye çıkanlar var da savuşturuyorum. bastırmak iyi değil de karşıma alıp enine boyuna incelersem nolacak sanki? nolacak ben diyeyim. kafayı yiyeceğim. bazen kendimden çok korktuğum zamanlar oluyor.
bazen bana güçlüsün diyenler oluyor. işte o yüzeyde görünen. hiçbir zaman göründüğüm gibi biri olmadım. biraz sinsi buluyorum sanırım bu yanımı. sonuçta insan göründüğü gibi olmalı. bense bir dünya duvar örmüşüm gerçek benin önüne. ama kimseye bir zararım yok. benim zararım sadece kendime. benim tek düşmanım yine kendimdir.
barışması gerek insanın kendisiyle de ruhum bu kadar öfkeliyken nasıl olur bilemiyorum. bi yerden acısını çıkarması lazım. sonuçta var olduğu günden beridir, bedenimin parçası olan beynime, bilincime nazaran daha fazla şey hatırlıyor olmalı. ve çok öfkeli. en yakınında da kendini buluyor işte. etten kemikten. ve bu etle kemik yığınından pek hoşnut değil gibi geliyor bana. sanki onu buraya zincirlemişler gibi. sanki hiçbir zaman gelmek istememiş gibi.
hayatı bazen bir sofraya benzetiyorum. insanlar her zaman olduğu gibi açlar. tabaklarına saldırıyorlar, yetmiyor birbirlerinin payına göz dikiyorlar, daha fazla pay alabilmek için her şeyi yapmaya hazırlar, ağızlarından tükürükler ve yemekler fışkırıyor ama doymuyorlar. bense bir köşede oturmuş tabağıma midem bulanarak bakıyorum. ben doydum, bana müsade demek istiyorum ama ayıp olmasın diye susuyorum sanki.
bi de itiraf edeyim, itiraflardan nefret ediyorum. ama bazen ruhumun kusması gerekiyor işte.