Ben çok beğenmem kendimi, böyle bi travma yaşamama neden olan kişilerin giderken attığı 40 taklada görmüştüm "bahane" leri soyutlamıştım kendimi kapatmıştım iç dünyama hapsolmuştum. Abim bu durumu anlamış olucak ki çalıştığı iş yerinden biriyle tanışmamı istemişti o arkadaşada aynı şeyi sòylemiş kabul etmiş neyse telefon numaraları alındı mesajlasıldı aradan günler geçti yemeğe çıkma kararı alındı yendi yemekler evlere dağılırken arkasını dönüp bidaha baktığında yenmiştim ben aslında o silik hissiyatını sonrasıda güzeldi hayallet kurdurtmaya başladığımı söylemişti iyi ki vardım iyi ki tanımıştı beni içinde bazı duyguları tetiklemiştim tekrar sözleştik kahvaltı yapmak için kahvaltımızı bi parkta yaptık evden sıcak su getirdi sallama çay getirdi yedik içtik güldük eğlendik yediklerimizin kabını cöpe atmak yerine saklamak istediğini söyledi sonra iş yerine bıraktım, tekrar arkasını dönüp baktı. Bilemedim onu son bakışı olduğunu, akşamına ya 4 5 ay sonra bişey hissedemezsem dedi seni üzmek istemiyorum dedi ben yalnızlığa alışkınım dedi ben oluruna vardırmaya çalıştıkça hep olmazlara yordu tekrar gördüm ben "bahane" kelimesini. Bir kelimeden fazlasıydı kapısı olmayan bir duvar sonu gelmeyen bir deniz gibiydi. Gitmek isteyen uçan kuşa "bahane" bulur gerçeklerden kaçmanın en kolay yolu bu sanırım.