bize dayatılan kan bağımız nedeniyle fark edemediğimiz zararların merkezine bizi oturtan ebeveynlerimizin bizi çatır çatır yargılamasını seyrettiğimiz o hırpalanmış nadide çocukluğumuzun yitirilmiş zamanlarına yazılmış bir kitaptır.
nihan hanım aslında ebeveynlere göre yazmış olsa da bu kitabı ben beş yaşındaki neira olarak okudum.
bir yerde -ki ben ders çalışır gibi okuduğum için altı çizilmedik yerler çok nadir bu kitapta- yine altını çizdiğim ve çok sevdiğim bir söz vardı. “cehennem acı çektiğimiz yer değildir, cehennem acı çektiğimizi hiç kimsenin bilmediği yerdir.”
çocukluk öyle bir cehennemmiş ki biz bile farkında değilmişiz neler olup bittiğinin. sadece üzerimizdeki tahakkümleri ve körpe bedenlerimiz varmış. şu yaşımla bakınca olanlara kendime ağlayıp duruyorum işte.
çok severek okudum kitabı. çok tavsiye ettim insanlara. yeterli değeri göremedim. farklı insanlar sayesinde okudular ama neyseki okudular.
bence size de dil dökmemeliyim. okunması gereken bir kitap kendisi.