sonunda bizi de buldu allah’ın cezası.
karantinamın üçüncü gecesinden bildiriyorum.
canlı canlı bin parçaya doğranıyorum sanki, her yanımla sancıyorum.
tat ve koku tamamen gitti. ne yalan söyleyeyim, ben bu durumu insanların abarttıklarını sanıyordum. değilmiş öyle, çok özür diliyorum. dün abim kapıya baklava bırakmış. yediğimde tadını alamadım, kâğıt kemiriyormuşum gibi hissettim. zaten ondan sonra hiçbir şey yiyemez oldum. neyse belki bu vesileyle kilo veririz diyerek avutacağım şimdi kendimi.
yalnız pandeminin ilk gününden beri öyle çok dikkat ettim ki, ettik ki ailecek, masumlar apartmanı dizisindeki safiye ile gülben gelip elimizi öpebilirler. her şeyi deli gibi temizledik, dışarıdan hiçbir şey yemedik, olabildiğince az insanla görüştük. hatta bu süreçte dışarı çıktığım günleri rahatlıkla sayabilirim, o kadar azlar çünkü. bunca tedbire rağmen pozitif çıkmış olmamız kudurtuyor beni. gerçekten sakınılan göze çöp batıyormuş arkadaşlar.
evde benim dışımda herkesin kronik hastalığı var. ben atlatırım da, ödüm kopuyor onlara bir şey olacak diye. bir de kedim var. bugün o da hapşırmaya başladı, ateşi de var biraz. normalde yerinde duramayan hayvan nasıl sakinleşti bir görseniz. zaten uyku problemi olan biriydim, şimdi hiç uyuyamaz oldum. gece boyu diğerlerinin nefeslerini dinliyorum.
neyse bu bahaneyle tez araştırmama da bir süre ara vereceğim. uzun zamandır yayıla yayıla bir şeyler izlemenin hasretini çekiyordum, iyi oldu böyle, bıkana kadar izlerim artık.
unutmadan,
bugün gelen ptt kuryesinden de bahsetmek istiyorum. pozitif olduğumuz için kapıyı açmadan kargo paketini dışarı bırakmasını rica ettim. içi rahat etmeyen kurye, birkaç kere dönüp bir şeye ihtiyacımız olup olmadığını sordu, ne istersek hemen gidip getirebileceğini söyledi ısrarla. hatta numarasını vermeye bile kalktı, saat kaç olursa olsun gelirim dedi.
allah razı olsun. iyi insanlar hâlâ var dedirtti.