ben bitmişim
ceketim hüzünlü
mobilyalar yorgun
düşüncelerim volta atıyor kafamda
ne zaman bitecek bu sorgu
hayalimdeki kadınlar silahı bana doğrultur
dolu ve hatta taşkın silahlar
içlerini ben doldurdum
ancak kurşun ile değil
kin nefret ve öfke ile
dedim bu vazgeçişlerin müsebbibi benim
emniyet kilidini kapatın, vurun beni
içimdeki kırmızılar tüm canlılığı ile
yaslansın suratınıza
benden size kalan son bir hatıra
belki sizi de kan tutar
siz de bayılıp düşersiniz yanıma
ölüm yanınızdan geçer ve girer kanıma
böylece mutlu girerim en son ânıma
tanrı demişti bunları
kitabında söylemişti
şair de ölecek herkes gibi
bir daha da gelmeyecek
bir isa değil ki
ölünce bana ne olacak peki tanrım?
onu söylemeyi unuttun sanırım
işte insan bilmediğinden korkar ya
şair de bunu bilmediği için
ölemiyordu bir türlü
ama ölmek de istemiyordu için için