Buraya ne yazsam gerçekten çok az kalır. Başta hiçbir şekilde alışamadım, olmamış gibi geldi. Sonrasında hiç olmadık anlarda öyle şeyler gözümün önüne geliyor ki dumura uğruyorum. Ya ben bunları gerçekten yaşadım mı diyor insan. Ölüm kaçınılmaz gerçek ama bir anda öyle bir durumda buluyorsunuz ki kendinizi afallıyorsunuz.
Üç ay olucak babaannemi kaybedeli. Hiç olmamış gibi. Hala var ve bir yere gitmiş gelecek gibi. Çok özlüyorum, aramak istiyorum, sarılmak istiyorum. Hele de bu insanın kopyasıysanız ve hayatınızdaki tüm zorlukları size anlatan, size gerçek sevgiyi tattıran insansa daha da özlüyorsunuz. Aramaya elim gidiyor ama o telefonun açılmaması çok can yakıyor. Evet anılar, fotoğraflar var ama yetmiyor. Hayattaki en büyük korkumla yüzleştim. Bu kadarını tahmin bile edememiştim. Çok zor gerçekten. Keşke Allah kimseye bu acıyı yaşatmasa