Herkes tarafından "çok iyisin, iyi niyetlisin, süper bir insansın, harikasın" iltifatlarını alıp ama bu hayatta gerçekten yalnız olmam. İnsan sormadan edemiyor madem bu kadar iyiyim neden yalnızım, neden terk edilen tarafta olmak zorundayım, neden beni bırakıp gidiyorlar ? Kimseye bir zararım olmamasına rağmen neden hep üzülen ben oluyorum ? Çok şükür ki her sıkıntımda arkamda dağ gibi duran bir ailem ve hala umut edip kurduğum hayallerim varda onlar sayesinde ayakta kalabiliyorum. Yoksa bu kadar dalaverenin döndüğü şu hayatta yıkılmamak içten değil. Zor olan tek bir şey var, oda insanlar... Gerisinin bir çözümü oluyor genelde ama insanın çözümü yok. Nerede ne yapacağı belli olmuyor, bir bakmışsın sırtında bir bıçak.