Evet... Bir şeyler anlatırken gözlerim dolardı karşında, geceleri fotoğraflarımıza bakarak ağlardım seni çok sevdiğimden. O kadar aşk, sevgi ve mutlulukla doluydum ki bu hissettiklerimi anca ağlayarak gösterebiliyordum. Sen gittin ya büyük bir boşluk bıraktın bende. O boşlukta her şeyi düşünme fırsatım oldu, parçalar birleşti. Meğerse geçirdiğimiz o 2 yıl sadece bir hevesten ibaretmiş, tüm anılar, yaşadığımız tüm duygular yalanmış. Tek isteğim yanında çocuk gibi olduğum canımdan öte dediğim sevdiceğim tarafından bir çocuk gibi sevilmekti. Ama olmadı...
Keşke biraz olsun dürüst olsaydın. Sevmiyorum, istemiyorum diyebilseydin. Kendinden soğutmak için türlü taktiklere başvurmasaydın. Giderken söylediğin sözler, hakaretler kadar hiç bir şey yakamazdı canımı, sen yaktın...
Mutlaka sende seveceksin, ya beni ki çoktan gitmiş olacağım...
Ya da başka birini, işte o zaman anlayacaksın şu anki halimi.