Sadece canım sıkkın olduğunda geldiğim bu sözlükte karşıma bu başlık çıkınca bir şeyler yazmadan geçemezdim. 23 yaşımın sonlarındayım. Ailemin kolay iş bulursun diye kendi puanımın çok çok altında zorla okuttuğu bi bölümden mezun oldum. Mesleği sevmediğim için derslerime hiç özen göstermedim olsada olurdu olmasada. Aslında benim ki mesleği sevmemek değil kendi kapasitemin altında oldugunu düşünmemden kaynaklıydı. İnsanlara yardım etmeyi, güler yüz göstermeyi, muhabbet etmeyi hep sevdiğim için meslektede zorlanmadım açıkçası. Mezun olduktan sonra özel bir hastanede işe girdim. O kadar hevesliydim ki anlatamam size. Her gün gülerek gittiğim o hastaneden her akşam ağlayarak çıktım. Yoruluyordum evet ama ağlamamın sebebi yorgunluk değildi bazı şeylerin zoruma gitmesiydi. Biraz zaman verdim kendime pes edemezdim, belki düzelirdi ama düzelmedi. Bu sefer sabah ağlayarak gidip gece yatana kadar ağlamaya başladım. Halime üzülen ailem çık işten dedi, başka bi bölüm oku bizim istediğimizi okudun şimdi sıra senin istediğinde(!) Kolay mi? Onca yılın ardından yeniden başlamak, başarmak. Çıktım işten ,başka iş buldum aldığım paranın hepsini yola verdim ama sırf sen hala calısmıyo musun, atanamadın mı, özelde işe gir diyenlere inat gittim o işe. Orası bitti başka serüvenler ama bi türlü susturamadım çevremdekileri bende kendim sustum. Öyle bir sustum ki kendimi tanıyamadım. O cıvıl cıvıl kiz gitti yerine bir enkaz geldi. Önceden gülmeyi severdim, güldürmeyi severdim sevmiyorum artık. Giyinmeyi, kendime bakmayı severdim sevemiyorum. Hayatımda bir sürü şeyin eksikliğini hissediyorum. Sevginin, aşkın, işin, paranın her şeyin. Bu ülke şartlarında sizi hayata bağlayan bir şeylerin olması gerekiyor maalesef bende bu yok.
23 yaşındayım hayatımda yolunda giden tek bir şey gösteremem size. Bu saatten sonra ne düzene girer inanın bilmiyorum. Eğer bir gün hayatımda yolunda giden bir şeyler olursa gelip ilk size söyleyeceğim.