Her zaman yaşadığım durum. Eskiden evde yalnız kalmanın hayalini kurup şunu yaparım bunu yaparım diyordum da yapılmıyormuş. Kalabalık ailede büyüyüp sonradan yalnızlaşmak çok başka bir hüzün.
Koskoca evde sadece saatin tıngırtısı var. Konuşup bir şeyler paylaşmak istediğinde gözlerinin içine bakıp dertleşeceğin kimse olmayınca çok başka duygular yaşıyor insan. Telefonla konuşmak hiçbir şey ifade etmiyor artık.