Birkaç hafta önce bizimkiler tatile gittiler ama ben gitmek istemedim ve babaannemin yanına geldim. Abimle beraber yaşıyolar normalde fakat abim eve nadir zamanlarda gelir bir gece yahut da birkaç saat kalmak suretiyle geri gider. Kafamı dinlemek için en güzel yer çocukluğumun geçtiği yerde oturan babaannemle kalmaktı. O kadar mutluyum ki..
Sabah işim olmadığı halde bile erkenden uyanmamı istemiyo gece erkenden yatmam için ısrar da etmiyo, bi yere gideceğim zaman sadece ben çıkıyorum diyorum tamam geç kalma deyip izin veriyo. Tam olarak yaşamak istediğim hayatı yaşıyorum. Ev işi yapmak hiç zor gelmiyo. Ebeveynlerimle yaşarken beni o kadar bunaltıp o kadar sıkıyolar ki küçücük bir bardak yıkarken bile ağlayacak dereceye geliyorum. Hayatı onlarla da bu şekilde yaşamak hiç zor olmamalıydı.. 21 yaşında bir genç kız olarak rahata kavuşmak için okulların açılmasını beklemek zorunda kalmazdım belki.. babaanneme de çok alıştım napıcam bilmiyorum.