Babam ağlamama hiç dayanamazdı. Kendi kendime söz vermiştim hiç yanında ağlamayacağım diye. Vefat ettiği gün, son nefesini verirken bir nefes ötesi kadar yakındım. Eğilmiş kulağına kelime-i şehadet getiriyordum ki son nefesini verdi.Ne hastalığı boyunca, ne son nefesini verirken, ne vefat ettiğini gördüğüm an hiç ağlamadım yanında. Vefat etti odadan çıkana kadar yine ağlamadım. Koşa koşa kapıdan çıktım, çöktüm koridorun kenarına tek başıma, gözyaşlarımla babamla vedalaştım. Hiç unutamam o hastane koridorunu, tek şahitlik eden orasıydı o an bana, acıma. Kim bilir kaç acıya, kaç kayıba, kaç tükenişe şahitlik etmiştir. Ben onlardan biriydim sadece.
Hastane koridorları sadece bir koridor değildir, çok şey ifade eder benim ve benim gibiler için. Neler yaşanmış, neler bırakılmıştır o koridorlarda. Yaşamayan bilmez, yaşayan da tam manasıyla ne anlam ifade ettiğini anlatamaz.