artık o kadar bunaldım ki belki de beni gecenin bu saatinde buraya getiren budur. günlerdir evde ruh gibi dolaşıyorum. dışarı çıkmayı bırak bazen yemek yemeye halim bile olmuyor. neye elimi atsam, neyi hayal etsem bir türlü olmuyor. ince bir ağaç dalı gibi elimde kalıyor tutunduğum her şey. ve en kötüsü de kendini bir yere ait hissedememek sanırım. nereye gitseniz orası eviniz değilmiş gibi bir his. mesela annemle babam ayrı, anneme gidiyorum olmuyor babama geliyorum olmuyor. hiçbir yerde huzurlu hissedip işte ya işte burası benim evim diyemiyorum. tek başıma eve çıkmak istiyorum -günümüzdeki çoğu genç arkadaşlar gibi- buna da ekonomik durum yetmiyor. zaten belki de son günlerde tükenmemin en büyük nedenlerinden biri şu parasızlık. aylardır hatta neredeyse bir yıl olacak iş bulamıyorum ve bu süreç beni öyle tüketti ki. her şeyi geçiyorum ama öyle bir noktaya geldik ki temel ihtiyaçları bile almakta zorlanıyoruz şuan. babamın kanser olup ameliyat olduktan sonra çalışamaması, benim iş bulamamam... elde sadece babamın emekli maaşı var o da sadece hayatta kalacak kadar idame ettiriyor bizi. bilmiyorum belki de tek sorun parasızlık olsa bir şekilde halledersiniz, sanırım beni yoran onca sorunun üstüne birde bunun tuz biber olması. bu hayatta her zaman huzuru aradım ve onun peşinden koştum, peki neden bir türlü olmuyor? anlamıyorum. neden hala istediğim hayatı değil de mecbur kaldığım hayatı yaşıyorum? bu sorular ve yüzlercesini her gün kendime sorup sorup cevap alamıyorum. inan sevgili günlük yerimi değiştirmek için öyle çabaladım ki, istediğim hayata erişebilmek için ama yazının da en başında dediğim gibi neyi tutsam elimde kalıyor. bu devran ne zaman dönecek bilmiyorum. bu daha böyle nereye kadar sürecek? artık bir şeylerin az da olsa düzelmesini ve şöyle arkama yaslanıp bir oh çekmeyi istiyorum. ama gün geçtikçe umudumu daha çok yitiriyorum...