babamla yaptığımız en güzel aktivitelerden ama en güzellerinden.
o ciltleri almak bile keyifli gelirdi o zaman. e bir kere sınıftakiler ile pişti olmamak gerekir ki kitaplar karışmasın. etikete bakmakla uğraşılmasın.
kaç cilt yeteceğini babam o mükemmel ve milimetrik hesaplarıyla ölçerdi. sonra başlardık kaplamaya. 1,5 yaş küçük kardeşim vardı ama önce benimkiler kaplanırdı çünkü en sabırsız bendim. hala öyleyim, hayatımda da böyle. o zaman belliymiş demek.
hiç boşluk kaldığını falan hatırlamıyorum. hep nizami olurdu. açılmazdı.
keyifli bir okula başlangıç aktivitesiydi. şimdi bakınca o günlere kekremsi bir gülümseme oluşuyor yüzümde. o özenle yapıştırdığım etiketler, o emek emek kaplanmış kitaplara verdiğim değeri çok az şeye verdim ben.