Son birkaç senedir hayal kuramıyorum. Sadece realist yaşıyorum. Önceden her gece, her gün boş vakitlerimde hatta bazı insanlarla sohbet ederken bile bir sürü güzel, yaşamak istediğim senaryolar kurarken şimdi yaşanan şeyleri düşünmekten uyuyamıyorum bile.
Hayal kurmanın değeri diye bir şey varmış. Hayal kurmaya çalışırken bile konu kayıyor kendi içimde hayalim de piç oluyor. Nasıl hayal kuruyorduk? Nasıl gelecekten umut besliyorduk? Zihnimizde nasıl hayal boşluğumuz vardı?