Bir arkadaşım sürekli hayatındaki olumsuzlukları görüp hayatı kendine zindan ediyor. Mesela bugün telefonunu yaptırdığı için tam mutlu olacakmış ki eve geldiğinde asansörün çalışmadığını görmüş, 8 kat merdiven çıkmış, tüm evren ona karşıymış, neredeyse ağlayacakmış. Sürekli armudun sapı, üzümün çöpü , o niye böyle bu niye benim başıma geliyor vs vs. Başına gelen bir şey de yok bu arada, küçük küçük şeyleri kafasında kocaman yapıyor.
2 saat boyunca arkadaşları olarak söylememiz gereken her şeyi söyledik. Gerekiyorsa psikolojik destek alabileceği kişilerin isimlerini söyledik. O bize ne dedi “siz beni anlamıyorsunuz” . Daha yeni eve geldim, keşke onunla hiç konuşmayıp gelip de odamdaki duvara konuşsaydım daha iyiydi.