Çocukluğumdan beri aşırı keyif aldığım aktivitelerden biridir benim için.
Genelde gecenin bir yarısında, bazen öğle sıcağında, adalarda, kalabalık arkadaş grupları ile, ablamla, benden küçüklerle ya da kulağımda kulaklıkla tek başıma birçok kez bisiklet sürdüm. Bazen yanımdakileri kolladım, bazen onlar beni kolladı. Bazen nasihat verdim, bazen dertleştim ve nasihat dinledim. Çok iyi bildiğim yollara da girdim, sonunda uçurum olduğunu bilmediğim yollara da pedalladım. Bazen galiba artık ölüyorum diye düşünüp korktum, sonra oh iyi sıyırdım diyip sevindim. Bisiklet sürmeye başlayınca gecenin serinliğinde üşümeyi de, bisiklet sürmeyi bırakınca bu ne sıcak ya demeyi de çok sevdim. Bir tek peşimden köpek koşmasına alışamadım.
Bisiklet sürerken, bunca yıldır iyisiyle kötüsüyle bir sürü şey yaşadım. Aklıma gelince içimi burkan bazı anılar da, yüzümü gülümseten bazı anılar da bisiklet sürmekle alakalı. Ama ne olursa olsun bisiklet sürerken yaşamaktan keyif alıyorum. Yaşadığımı hissediyorum, pandemi döneminde özellikle daha çok hissettim.
Yeni alınmış bisikletine ablası da bindiği için bazen mızmızlanan ama yine de kahkaha atarak ablasının arkasından koşan 5 yaşındaki Nisyan; seni seviyorum hep yanımda kal.