arkadaşlar, o kestiğiniz ümidin yeşermesine biri neden oluyorsa, solmasına da biri neden olur.
yapmayın.
40 yaştan bildiriyorum: ümidinizi, sevincinizi, mutluluğunuzu hiç kimseye bağlamayın. hiç kimseye. evladınıza bile. çünkü onun da kendine ait bir hayatı ve tercihleri olacak ve bunlar bazen (hatta çoğu zaman) sizin istediğiniz, onayladığınız gibi olmayacak.. o zaman da çocuğunuzdan "hayal kırıklığı"na uğrayacaksınız. ne gerek var? Hacı Bektaş gibi olun:
"ne ararsan kendinde ara"