benim. kendimi bildim bileli çoğu insanla anlaşamam. ortaokuldayken çoğu arkadaşımın iki yüzlülüğü midemi bulandırmıştı. bazıları da benimle dalga geçerdi. ben de hepsiyle bir anda konuşmayı kesmiştim. liseye geçtim, yine aynısı oldu. üç kızla tanıştım, ikisiyle halen görüşüyorum. sonrasında da kiminle arkadaş olduysam sabit kalamadılar. dedikoduyu, kim kiminle sevgili veya sevgilileriyle tartıştıkları anları dinlemeyi sevmiyorum. erkeklerle de arkadaş oldum, olmadım değil ama hep bir kız yüzünden aram bozuldu. sanırım yaşıtlarımla anlaşamıyorum pek. yine de yalnızlık güzel. en azından başım ağrımıyor gereksiz yere. gezeceksem de, alışverişe çıkacaksam da tek çıkıyorum. arada sırada muhabbet edecek birilerini aramıyor değilim tabii. benden yirmi yaş büyük bir ablayla tanıştım, onunla kafa yapımız uyuşuyor. tamamen uyuşmasa bile iyi anlaşıyoruz. bakın ben farklıyım, sizden daha üstünüm gibi bir anlamla yazmadım bunu. arkadaş her zaman gerekli bir şey değil. en azından benim için değil:)