bir ara günlük tutuyordum kafamı dağıtmak için fakat oraya dahi yazamayacağım şeyler olduğunu anladığımda bundan vazgeçtim. çok berbat değil mi? birisi okur korkusu değil bu, tekrardan ben okursam korkusu. çünkü o yazılanlarla zaten kafanın içinde mücadele etmiyormuşsun gibi birde tekrar tekrar okumak...
şu sıralar tavanla bakışıyoruz. birçok insanın aksine üzgünken müzik bile dinleyemem. dışarı çıkıp yürüsem yine dönüp dolaşıp geleceğim yer aynı yer olacak. bana üzüntüyü veren yer, evim :)
tavanla bakışmak güzel yahu. avizenin bir anda üzerine düşme ihtimalini hesaplamak ve kaç dikişle dönerim ölümün ucundan diye düşünmek...
tavan ideal.