Ben 11 yaşındaydım, kardeşim de 6 yaşındaydı. Annemle babam çok kavga ederdi biz küçükken. Bir gece kardeşimle uyurken kavgalarına uyandım yine. Babamın “Bu silahla önce seni vururum sonra çocukları vururum. En sonda kendime sıkarım.” demesiyle kardeşimi kollarımın arasına alıp kulaklarını kapatmam bir oldu. Uyanmasın, uyanırsa da tartıştıklarını duymasın istedim. Halbuki duymamasına imkan yok ama çocuk aklı işte. O günden sonra evde belli bir süre silah görmedim. Ama çok sonra o silahı her gördüğümde içimi hep bir korku kapladı ve o korku şu yaşımda bile geçmedi.
Yaklaşık iki sene önce evlenmeyi düşündüğümüz eski sevgilim kuru sıkı silah almak istediğini söylediğinde bile ben o geceyi, kardeşime sarılışımı hatırladım. İnatla almaması için ısrar ettim. Sağ olsun neden bu kadar karşı çıktığımı bilmemesine rağmen kabul etti.
Benim bu korkum bir gün geçer mi bilmiyorum ama herhangi bir silah gördüğümde o gece kardeşime sıkı sıkı sarılışımı unutamayacağımdan eminim.