korkunçtu. sıhhiye'deydim. gökyüzü kükredi sandım önce. saniyeler sonra köprü üstünde ve altında civardaki tüm polis ekipleri sirenlerini çalıştırdı. megafonlarından kızılay yönüne giden araçlara durun dediler. herkes durdu, kornalar sirenler birbirine karıştı. köprünün diğer tarafında kalan ankara'nın en büyük 4 hastanesinden ambulansların sesleri yaklaştı sonra. sirenler çığlık atıyordu. insanlar koşarak en yakın ulaşım yerine gitmeye çalışıyordu. adliye önüne, banliyöye, metroya. herkes en uzak yere kaçmak için koşuyordu. bir şeyler oluyordu ve insanlar korkuyordu. ne olduğunu kimse bilmiyordu. sadece kaçıyordu. ben banliyöye koştum. istasyon ana baba günüydü. köprünün altında olanları seyrediyordum. arabalar birbirine girmiş, kaldırımlara çıkmıştı ambulanslara yol vermek için. civardaki herkes can korkusu içindeydi. unutmayacağız.
bir süre telefonuma arayanıbil mesajları geldi. sinyalleri kesmişlerdi önlem olarak. annem babam teyzem halam hepsi aramıştı. bense telefonumdan askerlere saldırı olduğunu öğrenince direk arkadaşımı aradım. babası astsubay. sordum. babam konvoyun en arkasındaymış şükür dedi. o an rahatladım. trene binince içimin ne kadar darlanacağını kestiremedim.
bindim. tren tıklım tıklım olmuştu. herkes telefonundan bir şeyler öğrenmeye çalışıyordu. patlama anı sosyal medyaya düşmüştü bile. seyrettim ve içim daraldı sözlük. sinirlendim. üzüldüm. korktum.
devletin kalbinde 28 can alıyor vicdansız herifler ve kimsenin ruhu duymuyor. canlar gidene kadar. sonra çıkıp televizyondan 14 tetikçi tespit ettik 9 gözaltı var diyorlar. samimi bulmuyorum artık. devletin ettiği tek söze güvenim tamahım yok. siz de biliyorsunuz kutsal olan vatandır, devlet değil keza giden canlardan da devlet sorumludur. nerede istihbarat güçlerin? o araç bin kilometrelik yolu nasıl geliyor tek bir şüphe uyandırmadan.